بر اساس اعلام وزارت دفاع طالبان، ۳۰۰ نفر از «نیروهای تازه‌نفس» این گروه از «فرقه ۲۲۱ شهید آفتاب» روز پنجشنبه ۲۶ تیر (۱۷ ژوییه) پس از گذراندن یک دوره سه‌ ماهه آموزش‌های «نظامی، فکری و عقیدتی» فارغ‌التحصیل شدند. 

این یکی از نمونه‌های اعلامیه‌های وزارت دفاع طالبان است که در آن بر آموزش‌های فکری و عقیدتی در کنار آموزش‌های نظامی تاکید می‌شود. رژیم طالبان در کنار آموزش‌های نظامی و اطلاعاتی، آموزش‌های اعتقادی را هم در صدر اولویت‌هایش قرار داده است و وزارت دفاع، داخله یا سازمان استخبارات (اطلاعات) این رژیم در هر اطلاعیه‌ای که در مورد آموزش نیروهایشان منتشر می‌شود، بر آموزش‌های دینی و عقیدتی نیز تاکید می‌کنند.  

آنچه نشان می‌دهد این گروه نمی‌خواهد در بخش نظامی، امنیتی و اطلاعاتی نیروهایی داشته باشد که به جهاد بر مبنای روایت افراطی طالبان باور نداشته باشند. آن‌ها با این آموزش‌های عقیدتی می‌کوشند ذهن نیروهایشان را به سمت اهداف «امارت طالبانی» معطوف کنند و آن‌ها را به گونه‌ای شست‌وشوی مغزی دهند که در برابر فرمان‌های رهبر این گروه بی‌چون‌وچرا فرمان‌پذیر باشند.

بر اساس دستور مستقیم ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، تعداد اندکی از کارکنان حکومت پیشین افغانستان در وزارت‌های دفاع و داخله باقی مانده‌اند که آن‌‌ها نیز به‌زودی کنار گذاشته خواهند شد، زیرا این گروه خواهان آن است که تمام مناصب این رژیم به طور کامل در اختیار افرادی باشد که یا از پیش از بازگشت مجدد طالبان به قدرت، عضو رسمی این گروه بوده‌اند یا از وابستگان جنگجویان کشته‌شده‌اند.  

در تمامی قول‌اردوها (لشکرها) و قرارگاه‌های نظامی طالبان، تمرکز اصلی برنامه‌های آموزشی بر «علوم دینی» است که بر مبنای تفسیری افراط‌‌گرایانه و ایدئولوژیک از دین اسلام ارائه می‌شوند و هدف این است که نیروهای تربیت شود که از نظر اعتقادی با دیدگاه‌های بنیادگرایانه طالبان هم‌‌راستا باشد. در این پادگان‌‌های نظامی، آموزش قرآن، تفسیر و حدیث، در کنار سرودخوانی‌ برای تجلیل از عملیات‌های جنگی، انتحاری و انفجاری طالبان، برقرار است و برای تمامی سطوح نظامی، به‌ صورت سازمان‌‌یافته دنبال می‌شود. 

گروه طالبان در جریان جنگ‌های ۲۰ ساله علیه حکومت پیشین افغانستان و متحدان غربی آن به‌ ویژه ایالات متحده آمریکا، توانست با تبلیغات گسترده در مورد «اشغال» افغانستان به دست «کفار» و «دست‌‌نشانده غرب» خواندن دولت، نیروهایی را به‌‌رایگان بسیج کند. بخش عمده‌ای از این سربازگیری‌ها از میان روستانشینان بی‌سواد و فقیر انجام شد که نه دستمزدی می‌خواستند و نه تضمینی برای زنده ماندن.  

فرماندهان طالبان به خانه‌ افرادی که چند فرزند داشتند می‌رفتند و از خانواده‌ها می‌خواستند که دست‌‌کم یکی از فرزندانشان را برای «رضای خداوند و جهاد» به صفوف این گروه بسپارند. بسیاری از خانواده‌های روستایی نیز تحت تاثیر تبلیغات عقیدتی طالبان، فرزندانشان را با میل و رضایت برای جنگ به صفوف طالبان می‌فرستادند. تعداد زیادی از این جوانان افغان پس از شست‌وشوی مغزی با انگیزه رسیدن به «بهشت» به میدان‌های جنگ رفتند و کشته شدند.  

با این حال اکنون آموزش‌های اعتقادی در مراکز نظامی طالبان از آن حالت پراکنده و غیرمنسجم در دوران جنگ درآمده و به‌ صورت منظم و ساختاریافته پیگیری می‌شود. هدف این آموزش‌ها تربیت نیروهایی است که نه‌‌تنها در برابر فرمان‌های رژیم هیچ مخالفتی نکنند، بلکه این دستورها را حتی با زور و خشونت در جامعه اجرا کنند و با مخالفان فکری طالبان برخورد قهری داشته باشند.